Το βιβλίο «Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά» είναι γραμμένο από την Αμερικανίδα συγγραφέα Χάριετ Μπίτσερ Στόουν και εκδόθηκε το 1852. Αναφέρεται στον 19ο αιώνα όταν υπήρχε ακόμη ο θεσμός της δουλείας στην Αμερική.
Σε μια φυτεία στην πολιτεία του Κεντάκι ζούσε ένας Αφροαμερικανός δούλος, ο μπαρμπα-Θωμάς που ήταν έξυπνος, τίμιος και εργατικός και τον εκτιμούσε πολύ το αφεντικό του, ο κύριος Σέλμπι. Ο Κύριος Σέλμπι επειδή είχε οικονομικά προβλήματα τον πούλησε μαζί με άλλους δούλους στον απάνθρωπο δουλέμπορο Χάλεϊ. Κατά τη διαδρομή με ποταμόπλοιο για το σκλαβοπάζαρο της Ουάσινγκτον, ο μπαρμπα-Θωμάς, σώζει ένα κοριτσάκι, την Έυα που έπεσε στο ποτάμι. Ο πατέρας του κοριτσιού, ο ευγένης Σεν-Κλερ, τον αγοράζει και τον κάνει επιστάτη ως δείγμα ευγνωμοσύνης. Εκεί του συμπεριφέρονται με αξιοπρέπεια και σεβασμό και ζει επιέλους ευτυχισμένα. Μέχρι που πεθαίνει ο κύριος Σεν-Κλερ και βρίσκεται πάλι στα σκλαβοπάζαρα και ξαναπουλιέται σε έναν πολύ σκληρό άνθρωπο, τον Λέκρι.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι πως οι Αφροαμερικάνοι αντιμετωπίζονται σαν ζώα και σαν αντικείμενα και οι αγοραστές τους έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω τους. Επίσης οι δούλοι είναι οι Αφροαμερικάνοι, δηλαδή οι άνθρωποι που έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος ενώ τα αφεντικά τους είναι οι λευκοί. Τέλος διαβάζοντας αυτό το βιβλίο κατάλαβα πόσο άσχημο και απάνθρωπο είναι να διαχωρίζουμε και να διακρίνουμε τους ανθρώπους λόγω του τους χρώματος τους δέρματός τους ή κάποιου άλλου χαρακτηριστικού τους.
