Λίγο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων οι μαθητές και οι μαθήτριες της ΣΤ τάξης παρουσίασαν μια θεατρική δράση στις υπόλοιπες τάξεις του σχολείου μας. βασισμένη στην ιστορία της κ. Στέργιας Κάβαλλου: «Η Δυστυχία του να είναι κανείς μαθητής».
Η παράσταση με θέμα τον σχολικό εκφοβισμό οργανώθηκε στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Δεξιοτήτων και οι μαθητές/τριες της ΣΤ’ τάξης μέσω αυτής της θεατρικής δράσης ανέλαβαν να μιλήσουν στους μικρότερους μαθητές/τριες για το ευαίσθητο αυτό θέμα.
Οι περισσότεροι μαθητές έπαιξαν τον ρόλο του Κάρολου, του παιδιού που εκφοβίζεται από τα άλλα παιδιά. Στο τέλος μέσα από τα δρώμενα οι μαθητές αντιλαμβάνονται ότι δεν πρέπει να εκφοβίζουν τους συμμαθητές τους, γιατί νιώθουν φόβο και δεν βλέπουν «την ευτυχία του να είναι κανείς μαθητής».
Την ευθύνη, οργάνωση και σκηνοθεσία της παράστασης είχε η εκπαιδευτικός κ. Ιωάννα Βιδάλη, η οποία απάντησε με προθυμία στις ερωτήσεις που τις απευθύναμε.
– Πόσος καιρός χρειάστηκε για να προετοιμαστεί η παράσταση (κείμενο, σκηνικά, διανομή);
– Θεατρικοποιήσαμε σχεδόν αυτούσιο το κείμενο της κυρίας Στέργιας Κάββαλου με την προσθήκη Εισαγωγής και Επιλόγου. Τα σκηνικά αντικείμενα συγκεντρώθηκαν – δημιουργήθηκαν επίσης εύκολα. Περισσότερο χρονοβόρα ως διαδικασία στάθηκε η διανομή (ρόλου-ατάκας).
– Βλέπετε ο χαρακτήρας του Καρόλου να γίνεται και σε παιδιά του σχολείου μας;
– Σίγουρα υπάρχουν παιδιά που όπως ο Κάρολος έρχονται σε δύσκολη θέση με αφορμή αρνητικά σχόλια ή πειράγματα συμμαθητών/τριών τους. Ευτυχώς όμως δεν βλέπω παιδιά να στοχοποιούνται και να ταλαιπωρούνται όπως ο Κάρολος.
– Υπήρχαν δυσκολίες κατά τη διάρκεια της πρόβας;
– Η βασική δυσκολία προκύπτει πάντα από τον λιγοστό χρόνο που ποτέ δεν είναι αρκετός!
– Υπήρχαν πράγματα που έπρεπε να αλλάξετε για να βγει πιο σωστά η παράσταση;
– Ναι. Όπως πάντα, καθώς οι πρόβες διαδέχονται η μία την άλλη και η παράσταση σιγά – σιγά «παίρνει σάρκα και οστά», γεννιούνται ιδέες για να δέσουν τα θεατρικά «υλικά» καλύτερα, να ενισχυθεί η θεατρικότητα και να έχει ένα πιο άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
– Έχετε ποτέ δει άλλες παραστάσεις που να έχουν παρόμοιο θέμα;
– Δυστυχώς, όχι. Έχω δει σχετικές ταινίες αλλά όχι θεατρικές παραστάσεις. Θα ήθελα να έχω δει για παράδειγμα μια παλαιότερη παράσταση με τίτλο: «Περιπέτεια στο Τσαμπουκαλονήσι».
– Θα θέλατε να αλλάξετε πράγματα αλλά δεν το κάνατε;
– Θα ήθελα να μην υπάρχει το εμπόδιο της -όχι θεατρικής- μάσκας, που καλύπτει την εκφραστικότητα του προσώπου και εμποδίζει τη φωνή και το λόγο να ακουστεί, δυστυχώς λόγω των συνθηκών δεν ήταν δυνατό.
– Θα σας άρεσε να είχατε μεγαλύτερο χώρο για την παράσταση;
– Θα μου άρεσε να έχουμε διαθέσιμο χώρο με καλύτερη ακουστική αλλά τη δεδομένη στιγμή δεν υπήρχε τέτοιος χώρος διαθέσιμος. Θα μου άρεσε επίσης να παρουσιάσουμε τη δουλειά μας σε ανοιχτό δημόσιο χώρο, να την προσφέρουμε στην ευρύτερη κοινότητα. Κάτι σα θέατρο δρόμου!
– Έχετε κάνει παρόμοια παράσταση με άλλη τάξη;
– Με αυτό το θέμα, όχι. Έχουμε παρουσιάσει όμως μικρές αυτόνομες θεατρικές σκηνές στον πεζόδρομο της γειτονιάς μας (Διονυσίου Αρεοπαγίτου) με παιδιά Δ’ τάξης παλιότερα. Κάτι σα θέατρο δρόμου, όπως προανέφερα, που θα ήθελα να μοιραστώ και μαζί σας!
– Πιστεύετε ότι τα παιδιά που παρακολούθησαν την παράσταση κατάλαβαν το νόημα;
– Πιστεύω πως παρακολούθησαν με ενδιαφέρον και συγκέντρωση την παράστασή μας κι έδειξαν σεβασμό στη συλλογική αυτή προσπάθεια. Ελπίζω ότι, ακόμη κι αν δεν κατάλαβαν όλα όσα θέλαμε να τους πούμε, συναισθάνθηκαν τη θέση των ηρώων και τον δρόμο που οδηγεί στο σωστό… στην «Ευτυχία του να είναι κανείς μαθητής».
– Εσάς σας άρεσε η παράσταση;
– Μου άρεσε πολύ! Θαύμασα τη συνέπειά σας αλλά και τη σκηνική σας παρουσία! Τα λόγια και οι δράσεις -παρά τις λιγοστές ατέλειες- αποδόθηκαν όμορφα! Είμαι περήφανη για το σχολείο μας, γιατί όλοι και όλες βοήθησαν τον σκοπό μας (οι κ.κ. Αντιόπη, Δημοσθένης, Αλκιβιάδης, Γιάννης, Ρούλα, Όλγα, Όλγα, Χριστίνα, Κική, Έφη, Γεωργία, Καίτη…) Όλοι μαζί για έναν κοινό σκοπό. Όλοι μαζί για μια ευτυχισμένη σχολική κοινότητα! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!
